Ekspander Gumowy - Hms EG02 Ekspander gumowy HMS, EG02 jest niezastąpionym przyrządem do wzmacniania i budowania masy mięśniowej górnej części ciała człowieka. Używany jest nie tylko w sytuacji pracy nad rzeźbą własnego ciała, lecz także w rehabilitacji pourazowej.
Składa się z rozciągliwego, a zarazem wytrzymałego elementu oporowego, a także z dwóch piankowych uchwytów. Estetycznie wytworzone uchwyty cechują się dużą ergonomią i bezpieczeństwem. Ekspander to nad wyraz popularne urządzenie do ćwiczenia mięśni klatki piersiowej, ramion, pleców i nóg.
Jest on niezwykle poręczny, ponieważ nie zajmuje dużo miejsca, więc można go zabrać w podróż oraz ćwiczyć nim w każdym miejscu. Ekspander to przyrząd do ćwiczeń, który osoby początkujące mogą wykorzystywać w treningu siłowym nad wieloma partiami ciała (mięśnie są energiczne podczas rozkurczu i skurczu).
Może on zastąpić niemało sprzętów, które są przystępne na siłowni, na przykład: drążki do podciągania, sztangi, wyciągi. Informacje technologiczne:towar nowy, wysokiej jakości;ekspander ręczny gumowy;wyprodukowany z najlepszych materiałów;potężny i bezpieczny;wygodny w użyciu;długość gumy: 125 cm;średnica gumy: 0,7 cm;długość uchwytów: 11,5 cm (jeden);piankowe uchwyty;kolor gumy: czerwony;kolor uchwytów: czarny.
Poniżej przedstawiamy przykłady ćwiczeń na klatkę piersiową z wykorzystaniem ekspandera producenta HMS, EG02: Postaraj się wykonać 3 serie po 12 powtórzeń. TRICEPSfrancuskie wyciskanie oburącz: Stajemy w lekkim rozkroku, nogą zakroczną stajemy na gumie.
Trzymamy ekspander nad głową, z rękami ugiętymi w łokciach. Z tej pozycji prostujemy ręce nad głowę, jednocześnie rozciągając ekspander. Tempo ruchu umiarkowane, albo wolne ze stałym napięciem mięśni trójgłowych.
Ruch odbywa się jedynie w stawie łokciowym. Górna część ćwiczonego ramienia przez cały czas trwania ćwiczenia powinna pozostawać nieruchomo w pionowej pozycji. Francuskie wyciskanie jednorącz: Jak wyżej, tyle, że ćwiczenie wykonujemy jedną ręką.
Nie zapominając o treningu drugiej ręki. BICEPS uginanie ramion oburącz: Stajemy w rozkroku(na szerokość barków lub nieco szerzej)- ekspander chwytamy w zależności od tego, którą głowę bicepsu chcemy zaangażować bardziej.
I tak optymalnie: uchwyt wąski (węższy aniżeli szerokość ramion) - pokaźniejsze zaangażowanie głów niedługich,uchwyt przeciętny (na szerokość ramion) - obie głowy zaangażowane w równym stopniu,uchwyt pokaźny (szerszy od ramion) - pokaźniejsze zaangażowanie głów długich.
Tułów w trakcie ćwiczenia utrzymujemy w pozycji wyprostowanej(bez bujania nim). Zakres ruchu: od pełnego rozgięcia bicepsów(nie ramion)do pełnego ich skurczu. Pełne rozciągnięcie bicepsów, to nie to samo, co pełny wyprost ramion.
Należy unikać(nie tylko w tym ćwiczeniu) tzw. ”przeprostów” ramion, czyli nadmiernego ich wyprostowywania(do pełnego zakresu ruchu w stawie łokciowym). Łokcie przez cały czas przylegają do tułowia-nie powinny uciekać na boki, ani w przód, gdyż sprawia to zaangażowanie innych mięśni do pracy.
Należy pamiętać, że ruch opuszczania musi być w pełni kontrolowany i wolniejszy od unoszenia. Uginanie ramienia w oparciu o kolano, jednorącz: Jest to ćwiczenie kształtujące zarys bicepsów-ich wierzchołek.
Wymaga ono szerokiej koncentracji w czasie wykonywania. Pochylamy się lekko do przodu. Chwytamy rączkę ekspandera i opieramy łokieć o wewnętrzną część uda. Ruch powinien posiadać wolne tempo (jednocześnie w trakcie unoszenia i opuszczania) - jest to ćwiczenie koncentryczne i technologia jest w nim ważniejsza od wielkości ciężaru.
Ramiona „zamykamy” do końca, napinając maksymalnie mięsień. Prostujemy ramię(jak w innych ćwiczeniach na mięśnie dwugłowe)tylko do momentu pełnego rozciągnięcia bicepsów, nie do pełnego zakresu ruchu w stawie łokciowym.
BARKI, MIĘŚNIE NARAMIENNE: unoszenie ramion w przód – włącza przednie i boczne mięśnie naramienne: Rozkrok nieco szerzej od barków, uchwyt na szerokość barków. Podnosimy ramiona miarowym ruchem (bez szarpania) ponad poziom barków i opuszczamy także płynnym ruchem.
Staramy się nie bujać tułowiem. W szczytowym położeniu można zatrzymać ruch na chwilę w celu uzupełniającego napięcia mięśni. W fazie negatywnej (opuszczanie ramion) utrzymujemy całkowitą kontrolę nad ciężarem.
unoszenie ramion bokiem, w górę – angażuje środkowe partie mięśni naramiennych: Ręce nieco ugięte w łokciach, opuszczone w dół, dłonie wewnętrznymi stronami skierowane do środka. Ruch unoszenia rozpoczynamy przy ugiętych rękach, łokcie w każdej fazie ruchu wyprzedzają dłonie.
Sztangielki podciągamy powyżej linii barków i bez zatrzymania opuszczamy powoli w dół (lub przytrzymujemy w pozycji szczytowej przez chwilę w celu dodatkowego napięcia mięśni). Wznosinie ramion wzdłuż tułowia - włącza wszystkie partie mięśni naramiennych, mięsień czworoboczny grzbietu (tzw.
kapturowy) W pozycji stojącej,rozkrok nieco szerszy od rozstawu barków, uchwyt wąski. Ruchem wolnym i kontrolowanym unosimy ramiona w kierunku brody, starając przemieszczać się osiągalnie najbliżej tułowia.
Łokcie przez cały czas trzymamy powyżej rąk. Ruch unoszenia kończymy, gdy dłonie znajdą się na wysokości klatki piersiowej (lub staramy się podciągnąć aż do brody), opuszczamy ponadto powoli, unikamy odchylania i bujania tułowia.
Koncentrujemy się na unoszeniu łokci. NOGI martwy ciąg na prostych nogach – włącza prostowniki grzbietu, mięśnie dwugłowe ud, mięśnie pośladkowe: Stajemy w rozkroku nieco mniejszym od szerokości barków.
Nogi minimalnie ugięte w kolanach-zupełnie proste nogi łatwo ulegają kontuzjom-istotnie kolana. Uginamy się w pasie, przy jednoczesnym wygięciu do wewnątrz dolnego odcinka grzbietu. Staramy się, by dłonie prowadzone były przez cały czas blisko ciała....